Երկուշաբթի
Կարդա՛ և վերլուծի՛ր Թումանյանի քառյակը։
Հին աշխարհքը ամեն օր
Հազար մարդ է մտնում նոր,
Հազար տարվան փորձն ու գործ
Ըսկսում է ամեն օր։
Իմ կարծիքով քառյակը նշանակում է , որ ամեն նոր բացվող օրվա հետ աշխարհում ծնվում են նոր մարդիկ և նույնիսկ հազար տարվա չարված գործերն են կատարում։
Կարդա՛ <Հին օրհնություն> բանաստեղծությունը։ Բացատրի՛ր բանաստեղծության արտահայտած գաղափարը։
Հին օրհնություն
Կանաչ, վիթխարի ընկուզենու տակ,
Իրենց հասակի կարգով, ծալպատակ,
Միասին բազմած,
Մի շըրջան կազմած,
Քեֆ էին անում
Եվ ուրախանում
Մեր հըսկա պապերն ու մեր հայրերը՝
Գյուղի տերերը։
Մենք, առույգ ու ժիր գեղջուկ մանուկներ,
Երեք դասընկեր,
Նըրանց առաջին գըլխաբաց կանգնած,
Ձեռքներըս խոնարհ սըրտներիս դըրած,
Զի՜լ, ուժեղ ձայնով նըրանց ըսպասում―
Տաղ էինք ասում։
Երբ զըվարթաձայն մեր երգը լըռեց,
Մըռայլ թամադեն բեխերն ոլորեց,
Նըրա հետ վերցրին լիք բաժակները
Բոլոր մեծերը
Ու մեզ օրհնեցին. ― «Ապրե՛ք, երեխե՛ք,
Բայց մեզ պես չապրեք…»
Ժամանակ անցավ, նրանք էլ անցան,
Զըվարթ երգերըս վըշտալի դարձան.
Ու ես հիշեցի մեր օրը լալիս,
Թե մեզ օրհնելիս
Ինչու ասացին. — «Ապրե՛ք, երեխե՛ք,
Բայց մեզ պես չապրեք…»
Խաղաղությո՜ւն ձեզ, մեր անբա՛խտ պապեր,
Ձեզ տանջող ցավը մե՛զ էլ է պատել։
Այժըմ, տըխրության թե քեֆի ժամին,
Մենք էլ՝ օրհնելիս մեր զավակներին՝
Ձեր խոսքն ենք ասում. ― «Ապրե՛ք, երեխե՛ք,
Բայց մեզ պես չապրեք…»
Այս բանաստեղծության իմաստն այն է , որ մենք չապրենք մեր պապերի, մեր հայ ժողովրդի տառապանքն ու մենք էլ չանցնենք նրանց պես դժվար ճանապարհով։
28 փետրվարի
Երեքշաբթի
Կարդա՛ Վ․ Տերյանի <Գարնանամուտ> և <Հայտնություն> բանաստեղծությունները։
Գարնանամուտ
Քնքշաբույր ծաղկանց հրեղեն խաղով
Ժպտում են նորից անտառ ու ձորակ,
Եվ հեղեղները խոսուն-սառնորակ
Ողջունում են ինձ զվարթ ծիծաղով։
Զուգել ես նորից դաշտ, անտառ ու լեռ,
Գարո՜ւն, ամեն տեղ նոր կյանք ես վառել
Իմ սրտում էլ ես թևերըդ փռել,
Ւմ հոգում էլ ես հրդեհել նոր սեր։
Եվ ահա կրկին զվարթ ու ջահել,
Դուրս ելա տխուր մենության բանտից.
Պայծառ աչքերըդ ողջունում են ինձ,
Եվ ես չեմ կարող իմ ճիչը պահել։
Բացել ես իմ դեմ ոսկեղեն հեռուն,
Ծաղկել ես սարո՛ւմ, անտառո՛ւմ, արտո՛ւմ,
Ուրիշ երգեր են հնչում իմ սրտում —
Ողջո՛ւյն քեզ, արև, ողջո՛ւյն քեզ, գարուն…
Հայտնություն
Գարնան անուշ աղմուկով,
Գարնան երգով դու եկար.
Փայլով, փառքով ու շուքով,
Խնդությունով խելագար….
Սիրտըս անուշ խոցեցիր
Արևավառ քո սրով,
Սև օրերըս այրեցիր
Գեղեցկությամբ ու սիրով։
Սիրտըս լիքն էր մութ մեգով,
Սիրտըս թույլ էր ու տկար,—
Գարնան անուշ աղմուկով,
Գարնան երգով դու եկար…
Ի՞նչ ընդհանրություն տեսար այս երկու բանաստեղծությունների մեջ։ Շարադրի՛ր մտքերդ մի քանի նախադասությամբ։
Իմ կարծիքով այս երկու բանաստեղծությունների ընդհանրությունն այն է, որ երկուսում էլ գովերգվում է գարունը և գարնան գալով մարդիկ շատ են ուրախանում։
Լրացուցիչ ստեղծագործական աշխատանք
Նշված բանաստեղծությունների տողերից ընտրի՛ր որևէ խորագիր (վերնագիր) և շարադրի՛ր մտքերդ։
Լրացուցիչ բանավոր աշխատանք
Անգիր սովորի՛ր բանաստեղծություններից մեկը, ձայնագրի՛ր կամ տեսագրի՛ր ընթերցումդ։
https://youtube.com/shorts/RD98opQJ0KQ?feature=share
01 մարտի
Չորեքշաբթի
Նշված հեղինակների ցանկից օգտվելով՝ (Համո Սահյան, Վահան Տերյան, Հովհաննես Թումանյան, Եղիշե Չարենց, Վահագն Դավթյան, Հովհաննես Շիրազ ), գարնանը վերաբերող բանաստեղծություններ հրապարակիր՝ ստեղծելով քո գարնանային ընթերցարանը։
Հ. Սահյան
Գարուն է գալիս
Ձմեռը հալվել դարձել է առու,
Դարձել է առու, դարձել է վտակ,
Արաքսի հունով նա գնում է հեռու,
Գնում է, լցվում է ծովը անհատակ:
Հոգնած թևերը քսելով ամպին,
Կրծքին դեռ խոնավ ծվենը նրա,
Արագիլն իջել Արաքսի ափին՝
Հանգստանում է մի ոտքի վրա:
Երկինք ու երկիր մեզ ձայն են տալիս,
Դռները բացեք, գարուն է գալիս:
Աղբյուրն աղբյուրին իր գիրկն է կանչում,
Իրար են փարվում հովերն արթնացած,
Ծաղկունքից արբած բնությունն է շնչում,
Քանդում է մեղուն ժիր ակնամոմը թաց:
Հողն է մայրության հրճվանքից դողում,
Թող որ հավիտյան միշտ ազատ մնա,
Թող որ ոչ մի ծիլ չմնա հողում,
Ոչ մի բույն հավքի թափուր չմնա:
Երկինք ու երկիր մեզ ձայն են տալիս,
Դռները բացեք, գարուն է գալիս:
Վ.Տերյան
Գարունը այնքա՛ն ծաղիկ է վառել
Գարունը այնքա՛ն ծաղիկ է վառել,
Գարունը այնպե՛ս պայծառ է կրկին.
— Ուզում եմ մեկին քնքշորեն սիրել,
Ուզում եմ անուշ փայփայել մեկին։
Այնպե՛ս գգվող է երեկոն անափ,
Ծաղիկներն այնպես նազով են փակվում.
— Շուրջըս վառված է մի անուշ տագնապ,
Մի նոր հուզում է սիրտըս մրրկում…
Անտես զանգերի կարկաչն եմ լսում,
Ւմ բացված սրտում հնչում է մի երգ.
—Կարծես թե մեկը ինձ է երազում,
Կարծես կանչում է ինձ մի քնքուշ ձեռք…
Հ. Թումանյան
Մարտը
Ա՜խ, էսպես էլ գիժ ամիս,
Մարդու հանգիստ չի տալիս:
Էսօր ուրախ օր կանի,
Վաղը անձրև ու քամի.
Առավոտը պայծառ օդ,
Կեսօրը մութ ու ամպոտ:
Մին հագնում է սպիտակ,
Մին կանաչին է տալիս.
Մի օր ցուրտ է, մի օր տաք,
Մին խնդում է, մին լալիս…
Ա՜խ, էսպես էլ գիժ ամիս:
ԳԱՐՆԱՆ ՀԻՇՈՂՈՒԹՅՈՒՆ
Մի՞տդ է գալիս մեր քեֆն, ընկեր,
Էն ճյուղաշատ ծառի տակին,
Երբ գընացինք դիմավորենք
Նոր գարունքին ու նոր կյանքին։
Էն լավ օրից տարիք անցած,
Ես էն ճամփով անցնում էի,
Ու ականջիս դիպավ հանկարծ
Մեր աղմուկը ուրախալի…
Պարզ ու որոշ ես լըսեցի
Մեր կենդանի ձայներն, ընկեր,
Շըրըխկոցը բաժակների,
Աշխույժ ծիծաղ, ճառ ու երգեր…
Ու սրտաթունդ վեր նայեցի…
Բայց կարոտած աչքիս առաջ—
Հանդում դալար ու ամայի
Մեր հին ծանոթ ծառն էր կանաչ։
Լուռ ու դատարկ մարգի վրա,
Մենակ կանգնած շրշում էր նա…
Մի՞տդ է գալիս մեր քեֆն, ընկեր…
Բայց ո՞վ գիտի՝ ուր ես հիմա…
Ե. Չարենց
Էլի գարուն կգա
Էլի գարուն կգա, կբացվի վարդը,
Սիրեկանը էլի յարին կմնա:
Կփոխվին տարիքը, կփոխվի մարդը,
Բլբուլի երգն էլի՛ սարին կմնա:
Ուրիշ բլբուլ կգա կմտնի բաղը,
Ուրիշ աշուղ կասե աշխարհի խաղը,
Ինչ որ ե՛ս չեմ ասե – նա՛ կասե վաղը.
Օրերը ծուխ կըլին, տարին կմնա:
Հազար վարդ կբացվի աշխարհի մեջը,
Հազար աչք կթացվի աշխարհի մեջը,
Հազար սիրտ կխոցվի աշխարհի մեջը –
Էշխը կրակ կըլի՝ արին կմնա:
Ուրիշ սրտի համար կհալվի խունկը,
Կբացվի շուշանը, վարդերի տունկը.
Գոզալը լաց կըլի, կընկնի արցունքը –
Գերեզմանիս մարմար քարին կմնա
Գարուն
1
Ահա կրկին մեզ մոտ գարուն,
Երևանում ահա կրկին
Գարունն անմար բույր է վառում
Եվ բորբոքում աշխույժ գրգիռ։
Յոթը գարուն ահա արդեն
Հեռու սրից, ահից, մահից՝
Բացվում են բորբ, վառման վարդեր
Արևի տակ խորհրդային։
Յոթը գարուն ահա արդեն
Ծլում են վառ, պայծառ թուփեր,
Ելնում են բորբ, ժպտուն այնպես —
Գարնանային ծա՛ղիկ ու բերք․․․
Շնչում է խոր ու լիաթոք
Շուրջս ահա հրե մի շունչ.
Գարունն է այս ծաղկում արդյոք,
Թե երկիրն է անդուլ աճում..
2
Գարուն, գարուն Երևանում,
Երևանում ահա նորից
Շնչում է խոր, թնդում անհուն
Մի խնդություն ոսկևորիկ․..
Ահա կանգնած իրար կողքի
Աբովյանի երկայնքն ի վեր՝
Լույս են խմում գարնան շողքից
Ու կանաչում ծառերը մերկ։
Հիշում ես, սի՛րտ, գարուն մի այլ,
Երբ տնկեցին ծառերն այս նոր,
Երբ մեր բոբիկ մանկանց նման
Նրանք դեռ մերկ, նրանք տկլոր.—
Երբ մեր լուսե մանկանց նման
Այնպես վտիտ, այնպես բարակ —
Դեռ շուրջը սով, դեռ շուրջը մահ —
Շարք կանգնեցին այստեղ նրանք…
Մեր մանկանց պես տկլոր, վտիտ
Ծառերն այս երբ կեցան հերթի՝
Շատե՞րն արդյոք հավատացին
Նրանց պայծառ առավոտին.—
Տե՛ս՝ ինչպե՜ս են փթթել հիմա
Հասակ առել ու կանաչել —
Տե՛ս, ինչպե՞ս են նրանք աճել
Մեր լուսեղեն մանկանց նման…
3
Ահա կրկին մեզ մոտ գարուն.
Երևանում ահա կրկին
Գարունն անմար բույր է վառում
Եվ բորբոքում աշխույժ գրգիռ։
Յոթը գարուն ահա արդեն
Հեռու սրից, ահից, մահից
Բացվում են վառ, աճում այսպես
Մանկիկները խորհրդային…
Յոթը գարուն արդեն ահա
Բոյ են քաշում ծառերն այս մեր.
Որբեր էին նրանք առաջ —
Հիմա կայտառ պիոներներ…
Տե՛ս, ինչպե՜ս են նրանք քայլում՝
Մայիսմեկյան ելած երթի,
Նրանց դեմքին — խինդը փայլուն,
Շրթունքներին — վառքը վարդի։
Տե՛ս, ինչքա՜ն է քայլքը հաստատ,
Ինչքան նրանց երթը աշխույժ.
Նրանք անդուլ, նրանք վստահ,
Նրանց սրտում կորով ու ուժ,,.
Շնչում է խոր ու լիաթոք
Նրանց երթից ելնող մի շունչ.
Գարու՞նն է այս ծաղկում արդյոք,
Թե՞ երկիրն է անդուլ աճում․․․
Վ.Դավթյան
ԳԱՐՈՒՆ
Գարո՛ւն, արբունքահաս աղջկա պես
Դու գալիս ես ահա ոտաբոբիկ,
Քամին պատառոտել քող ու զգեստ
Քո զիստերն է բացել ու կուրծքը պիրկ:
Գարու՛ն, մենության մեջ իր անձավի
Մի կախարդ է ապրում, հոգնած մի մոգ,
Քնքշության է այնպես նա ծարավի
Ու ծարավի այնպես շնչին քո տոթ:
Կար ժամանակ, գարուն, այդպես գալիս,
Իսկույն նրան էիր դու այցելում,
Նրա կրծքին ընկած անուշ լալիս
Ու ծիծաղում էիր, չա՛ր այցելու…
Այսօր ծաղիկներով քո ծիծաղի
Անցար, չնայեցիր անգամ վրան,
Ասիր՝ ճերմակել է, էլ ի՞նչ ծաղիկ,
Էլ ի՞նչ քնքշանք է պետք կյանքում նրան:
Գարո՛ւն, հիմար աղջիկ, դեռ մի գնա,
Տես, կանչում է նա քեզ, ձեռքով անում…
Եվ ի՛նչ անի, ասա, ի՞նչ անի նա,
Որ ճերմակել, սակայն չի ծերանում…
Հ. Շիրազ
ԳԱՐՆԱՆԱՄՈՒՏ
Մանուշակներ ոտքերիս ու շուշաններ ձեռքերիս,
Ու վարդերը այտերիս, ու գարունը կրծքիս տակ,
Ու երկինքը հոգուս մեջ, ու արեւը աչքերիս,
Ու աղբյուրները լեզվիս՝ սարից իջա ես քաղաք,-
Ու քայլեցի խայտալով ու շաղ տալով մայթերին
Մանուշակներ ու վարդեր ու շուշաններ ձյունաթույր,
Ու մարդիք ինձ տեսնելով՝ իրենց հոգնած աչքերին
Տեսան ուրիշ մի աշխարհ, գարուն տեսան նորաբույր,
— Ի՜նչ թարմություն,- ասացին,- ի՜նչ թարմություն,-
ու բացին
Լուսամուտներն իմ առջեւ, ու ես իմ սիրտը բացել՝
Անցնում էի երգելով ու շաղ տալով մայթերին
Մանուշակներ ու վարդեր ու հասմիկներ հոգեթով,
Կարծես մի ողջ բնություն մի պատանի էր դարձել,
Քաղաք իջել լեռներից՝ կանցներ զմրուխտ հեքիաթով
Երկրե-երկիր շաղ տալով կակաչներն իր ձեռքերի,
Մեր երգերի լուսաբացն ու գարունը լեռների։
Եղիշե Չարենց
Դու իմ գարնան առավոտ
Դու իմ գարնան առավոտ- ինչպե՞ս կանչեմ քեզ հիմա.
Դու հարազա՜տ, սրտիս մոտ – ինչպե՞ս կանչեմ քեզ հիմա:
Եվ դու, ոսկի իմ ամառ, հրանման, հրավառ,
Ամռան կեսօր դու իմ տոթ – ինչպե՞ս կանչեմ քեզ հիմա:
Եվ դու, ոսկի իմ աշուն, աշնան մրգի պես հասած,
Անուշացած մրգի հոտ – ինչպե՞ս կանչեմ քեզ հիմա:
Դուք բոլորդ հեռացել, մնացել եմ հիմա ծեր
Եվ իմ սրտով արյունոտ – ինչպե՞ս կանչեմ ձեզ հիմա:
Ահա սրտին իմ արդեն մոտեցել է մի պառավ
Ու բերել է մահվան բոթ – ինչպե՞ս կանչեմ ձեզ հիմա…
Եղիշե Չարենց
Գարուն
Ահա կրկին մեզ մոտ գարուն,
Երևանում ահա կրկին
Գարունն անմար բույր է վառում
Եվ բորբոքում աշխույժ գրգիռ։
Յոթը գարուն ահա արդեն
Հեռու սրից, ահից, մահից՝
Բացվում են բորբ, վառման վարդեր
Արևի տակ խորհրդային։
Յոթը գարուն ահա արդեն
Ծլում են վառ, պայծառ թուփեր,
Ելնում են բորբ, ժպտուն այնպես —
Գարնանային ծա՛ղիկ ու բերք․․․
Շնչում է խոր ու լիաթոք
Շուրջս ահա հրե մի շունչ.
Գարունն է այս ծաղկում արդյոք,
Թե երկիրն է անդուլ աճում…
Եղիշե Չարենց
Գիտե՞ք, որ գարուն է արդեն
Գիտե՞ք, որ գարուն է արդեն,
Բոլորը թափվել են փողոց.
Լսո՞ւմ եք անուշ մի զնգոց —
Գիտե՞ք, որ գարուն է արդեն:
Դյութում են շրթերը վարդե,
Սրտերը կրակ են ու բոց —
Գիտե՞ք, որ գարուն է արդեն,
Բոլորը թափվել են փողոց:
Եղիշե Չարենց
Էլի գարուն կգա
Էլի գարուն կգա, կբացվի վարդը,
Սիրեկանը էլի յարին կմնա:
Կփոխվին տարիքը, կփոխվի մարդը,
Բլբուլի երգն էլի՛ սարին կմնա:
Ուրիշ բլբուլ կգա կմտնի բաղը,
Ուրիշ աշուղ կասե աշխարհի խաղը,
Ինչ որ ե՛ս չեմ ասե – նա՛ կասե վաղը.
Օրերը ծուխ կըլին, տարին կմնա:
Հազար վարդ կբացվի աշխարհի մեջը,
Հազար աչք կթացվի աշխարհի մեջը,
Հազար սիրտ կխոցվի աշխարհի մեջը –
Էշխը կրակ կըլի՝ արին կմնա:
Ուրիշ սրտի համար կհալվի խունկը,
Կբացվի շուշանը, վարդերի տունկը.
Գոզալը լաց կըլի, կընկնի արցունքը –
Գերեզմանիս մարմար քարին կմնա:
02 մարտի
Հինգշաբթի
Կատարի՛ր առաջադրանքները։
Ո՞ր շարքի բոլոր բառերում է գրվում ,,ո,,։
երեկ-, տն-րինել
բն-րրան, նոր-վի
վար-րդ, հ-տնկայս
կ-ղով, օրեց-ր
Ո՞ր շարքի բոլոր բառերում է գրվում ,,յու,, երկհնչյունը։
գարնանաբ—ր, առ—ծ, ս—նաշար
հնչ—ն, հ—րանոց, դոփ—ն
բ—րավոր, ճողփ—ն, ձ—ն
Ո՞ր բառն է ,,լաջվարդ,, բառի հոմանիշը։
կանաչ
կարմիր
կապույտ
թուխ
ճերմակ
Ո՞ր տարբերակի բառերը հոմանիշներ չեն։
գծուծ-ժլատ
հոծ-խիտ
վհատվել-տխրել
արի-քաջ
Ո՞ր տարբերակի բառերը հականիշներ չեն։
ուժեղանալ-թուլանալ
շոգ-ցուրտ
անուշ-անհամ
զվարթ-պերճ
Ո՞ր բառերում ,,ու,, ձայնավորի սղում կա։
գլխարկ
ծաղկաբույլ
կատվազգի
մրգահյութ
ծաղկաման
ձկնիկ
ժողովրդական
Ո՞ր բառերում է հնչյունափոխվել ,,ի,,-ն։
նարնջագույն
ոսկեթել
գնորդ
պատվիրատու
ուղևոր
թթվահամ
Ո՞ր բառում միայն մեկ ձայնավորից բաղկացած վանկ չկա։
աղավնյակ
ուղեգիր
իսկապես
առարկա
Ո՞ր բառի բացատրությունն է սխալ։
շրշել-խշշալ, սոսափել
ծագ-եզր, սահման
երգեհոն-երաժիշտների խումբ
արքունիք-արքայի պալատ
Ո՞ր շարքում ուղղագրական սխալով գրված բառ կա։
օլրմպիադա, նրբերշիկ
լայնէկրան, անընդմեջ
երբևե, մերթընդմերթ